خدايا، مقصر به كار آمديم‌

تهيدست و اميدوار آمديم‌

شنيدم كه مستى ز تاب نبيد[1]،

به مقصوره‌[2] مسجدى در دويد

به ناليد بر آستان كرم:

كه يا رب، به فردوس اعلى برم‌

مؤذن گريبان گرفتش: كه هين،

سگ و مسجد اى فارغ از عقل و دين!

چه شايسته كردى كه خواهى بهشت؟

نمى‌زيبدت ناز با روى زشت‌

بگفت اين سخن پير و بگريست مست:

كه مستم، بدار از من اى خواجه دست‌

عجب دارى از لطف پروردگار،

كه باشد گنه‌كارى اميدوار؟

ترا مى‌نگويم كه عذرم پذير

در توبه باز است و حق دستگير

همى شرم دارم ز لطف كريم،

كه خوانم‌[3] گنه، پيش عفوش، عظيم‌

كسى را كه پيرى درآرد ز پاى،

چو دستش نگيرى، نخيزد ز جاى‌

من آنم ز پاى اندر افتاده پير،

خدايا، به فضل‌[4] خودم دست‌گير

نگويم بزرگى و جاهم ببخش،

فروماندگى و گناهم به بخش‌

اگر يارى اندك زلل‌[5] داندم،

به نابخردى شهره گرداندنم‌

تو بينا و ما خائف از يكديگر

كه تو پرده‌پوشى و ما پرده‌در

برآورده مردم ز بيرون خروش‌

تو بيننده‌[6] در پرده و پرده‌پوش‌

به نادانى ار بندگان سركشند،

خداوندگاران قلم در كشند

اگر جرم بخشى به مقدار جود،

نماند گنهكارى اندر وجود

وگر خشم‌گيرى به قدر گناه،

به دوزخ فرست و ترازو مخواه‌

گرم دست‌گيرى، به جايى رسم‌

وگر بفكنى، برنگيرد كسم‌