بيا ايكه عمرت به هفتاد رفت،

مگر خفته بودى! كه بر باد رفت‌

همه برگ بودن‌[1] همى ساختى‌

به تدبير رفتن نپرداختى‌

قيامت كه بازار مينو[2] نهند،

منازل به اعمال نيكو دهند

بضاعت به چندانكه آرى، برى‌

وگر مفلسى، شرمسارى برى‌

كه بازار چندانكه آگنده‌تر،

تهيدست را دل پراكنده‌تر

ز پنجه درم‌[3] پنج اگر كم شود،

دلت ريش سرپنجه غم شود

چو پنجاه سالت برون شد ز دست‌

غنيمت شمر پنجروزى كه هست‌

اگر مرده مسكين زبان داشتى،

به فرياد و زارى فغان داشتى!

كه اى زنده، چو هست امكان گفت،

لب از ذكر، چون مرده بر هم مخفت‌

چو ما را به غفلت بشد روزگار،

تو بارى دمى چند فرصت شمار

شبى در جوانى و طيب و نعم،

جوانان نشستيم چندى بهم‌