وگر قانع و خويشتن‌دار گشت،

به تشنيع خلقى گرفتار گشت:

كه همچون پدر خواهد اين سفله مرد

كه نعمت رها كرد و حسرت ببرد

كه يارد به كنج سلامت نشست؟

كه پيغمبر[1] از خبث مردم نرست‌

خدا را كه مانند و انباز و جفت،

ندارد، شنيدى كه ترسا[2] چه گفت:

رهايى نيابد كس از دست كس‌

گرفتار را چاره صبر است و بس‌

جوانى هنرمند فرزانه بود،

كه در وعظ چالاك و مردانه بود،

نكونام و صاحبدل و حق‌پرست،

خط عارضش خوشتر از خط دست،

قوى در لغت بود و در نحو چست،

ولى حرف شين‌[3] را نگفتى درست‌

يكى را بگفتم ز صاحبدلان:

كه دندان پيشين ندارد فلان‌

سألتُ حبيبى الوصلَ منه دُعابَةً

و أعْلَمُ أنَّ الوصل ليس يكونُ‌

فمَاسَ دلالًا و ابتهاجاً و قال لى‌

برفقٍ مجيباً( ما سألتَ يَهُونُ)