سر از مغز و دست از درم كن تهى،

چو خاطر به فرزند مردم نهى‌

مكن بد به فرزند مردم نگاه‌

كه فرزند خويشت برآيد تباه‌

در اين شهر بارى به سمعم رسيد:

كه بازارگانى غلامى خريد

شبانگه مگر دست بردش به سيب‌

كه سيمين ز نخ بود و خاطر فريب‌

پريچهره هرچ اوفتادش به دست،

به كين در سر مغز خواجه شكست‌

نه هرجا كه بينى خطى دلفريب،

توانى طمع كردنش در كتيب‌[1]

گوا[2] كرد بر خود خداى و رسول،

كه ديگر نگردد به گرد فضول‌

رحيل‌[3] آمدش هم در آن هفته پيش‌

دل‌افكار و سربسته و روى ريش‌

چو بيرون شد از كازرون يك دو ميل،

به پيش آمدش سنگلاخى مهيل‌[4]

بپرسيد: كاين قلعه را نام چيست؟

كه بسيار بيند عجب هركه زيست‌

چنين گفتش از كاروان همدمى:

مگر تنگ تركان‌[5] نبينى همى؟

برنجيد چون تنگ تركان شنيد

تو گفتى كه ديدار دشمن بديد

سيه‌[6] را يكى بانگ برداشت سخت:

كه ديگر مران خر، بينداز رخت‌

نه عقل است و نه معرفت يك جوم،

اگر من دگر تنگ تركان روم‌

در شهوت نفس كافر ببند

وگر عاشقى، لت‌خور[7] و سر ببند

چر مر بنده‌يى را همى پرورى،

به هيبت‌[8] برآرش كزو برخورى‌

وگر[9] سيدش لب به دندان گزد،

دماغ خداوند گارى، پزد