شنيدم كه صاحبدلى نيكمرد،

يكى خانه بر قامت خويش كرد

كسى گفت: مى‌دانمت دسترس،

كزين خانه بهتر كنى، گفت: بس،

چه ميخواهم از طارم‌[1] افراشتن؟

همينم بس از بهر بگذاشتن‌

مكن خانه بر راه سيل، اى غلام،

كه كس را نگشت اين عمارت تمام‌

نه از معرفت باشد و عقل و راى،

كه بر ره كند كاروانى سراى‌

يكى سلطنت‌ران صاحب شكوه،

فرو خواست‌[2] رفت آفتابش به كوه‌

به شيخى‌[3] در آن بقعه كشور گذاشت‌

كه در دوده قائم مقامى نداشت‌

چو خلوت نشين كوس دولت شنيد،

دگر ذوق در كنج خلوت نديد

چپ و راست لشكر كشيدن گرفت‌

دل پردلان زو، رميدن گرفت‌

چنان سخت‌بازو شد و تيزچنگ،

كه با جنگجويان طلب كرد جنگ‌

ز قوم پراگنده خلقى بكشت‌

دگر جمع گشتند و همراى و پشت،

چنان در حصارش كشيدند تنگ،

كه عاجز شد از تيرباران و سنگ‌

بر نيكمردى فرستاد كس:

كه صعبم‌[4] فرومانده، فريادرس‌

به همت مدد كن كه شمشير و تير،

نه در هر وغايى‌[5] بود دستگير

چو بشنيد عابد بخنديد و گفت:

چرا نيم نانى نخورد و نخفت،

ندانست قارون نعمت‌پرست،

كه گنج سلامت به كنج اندر است‌