جوان‌[1] سر از كبر و پندار مست،

چو پيران به كنج عبادت نشست‌

پدر بارها گفته بودش به هول:

كه شايسته‌رو باش و بايسته قول‌

جفاى پدر برد و زندان و بند

چنان سودمندش نيامد كه پند

گرش سخت گفتى سخنگوى سهل:

كه بيرون كن از سر جوانى و جهل،

خيال و غرورش بر آن داشتى،

كه درويش را زنده نگذاشتى‌

سپر نفكند شير غران ز جنگ‌

نينديشد از تيغ بران پلنگ‌

به نرمى ز دشمن توان كرد دوست‌

چو با دوست سختى كنى، دشمن اوست‌

چو سندان، كسى سخت‌رويى نكرد،

كه خايسك‌[2] تأديب بر سر نخورد

به گفتن درشتى مكن با امير

چو بينى كه سختى كند، سست گير

به اخلاق با هركه بينى بساز

وگر زيردست است اگر سرفراز

كه اين گردن از نازكى بركشد

بگفتار خوش، و آن، سر اندر كشد

به شيرين‌زبانى توان برد گوى‌

كه پيوسته تلخى برد تندخوى‌

تو شيرين‌زبانى ز سعدى بگير

ترشروى را گو: به تلخى بمير

شكرخنده‌يى انگبين‌[3] ميفروخت،

كه دلها ز شيرينش مى‌بسوخت‌

سألتُ حبيبى الوصلَ منه دُعابَةً

و أعْلَمُ أنَّ الوصل ليس يكونُ‌

فمَاسَ دلالًا و ابتهاجاً و قال لى‌

برفقٍ مجيباً( ما سألتَ يَهُونُ)