يكى قطره باران ز ابرى چكيد،

خجل شد چو پهناى دريا بديد:

كه جايى كه درياست من كيستم؟

گر او هست، حقا[1] كه من نيستم‌

چو خود را به چشم حقارت بديد،

صدف در كنارش به جان پروريد

سپهرش‌[2] به جايى رسانيد كار،

كه شد نامور لؤلؤى شاهوار

بلندى از آن يافت كو پست شد

در نيستى كوفت تا هست شد

تواضع كند هوشمند گزين‌

زند شاخ‌[3] پرميوه سر بر زمين‌

جوانى خردمند و پاكيزه بوم،

ز دريا برآمد به دربند روم‌

درو فضل ديدند و عقل و تميز

نهادند رختش به جايى عزيز

سر صالحان گفت روزى به مرد:

كه خاشاك مسجد بيفشان و گرد

همان كاين سخن مرد رهرو شنيد،

برون رفت و بازش كس آنجا نديد

بر آن حمل كردند ياران و پير،

كه پرواى خدمت نبودش فقير

دگر روز خادم گرفتش به راه:

كه ناخوب كردى به راى تباه‌

ندانستى اى كودك خودپسند،

كه مردان ز خدمت به جايى رسند؟

گرستن گرفت از سر صدق و سوز:

كه اى يار جان‌پرور دلفروز،

نه گرد اندر آن بقعه ديدم، نه خاك‌

من آلوده بودم در آن جاى پاك‌

سألتُ حبيبى الوصلَ منه دُعابَةً

و أعْلَمُ أنَّ الوصل ليس يكونُ‌

فمَاسَ دلالًا و ابتهاجاً و قال لى‌

برفقٍ مجيباً( ما سألتَ يَهُونُ)