ز خود بهترى جوى و فرصت شمار

كه با چون خودى گم كنى روزگار

پى چون خودى خودپرستان روند

به كوى خطرناك مستان روند

من اول كه اين كار سر داشتم‌

دل از جان به يكباره برداشتم‌

سرانداز در عاشقى صادق است‌

كه بد زهره بر خويشتن عاشق است‌

اجل ناگهان در كمينم كشد،

همان به كه آن نازنينم كشد

چو بيشك نبشتست بر سر هلاك،

به دست دلارام خوشتر هلاك‌

نه روزى به بيچارگى جان دهى؟

همان به كه در پاى جانان دهى‌

شبى ياد دارم كه چشمم نخفت‌

شنيدم كه پروانه با شمع گفت:

كه من عاشقم، گر بسوزم رواست‌

ترا گريه و سوز، بارى چراست؟

بگفت: اى هوادار مسكين من،

برفت انگبين يار شيرين من‌

چو شيرينى از من به در ميرود،

چو فرهادم‌[1] آتش به سر ميرود

هميگفت و هر لحظه سيلاب درد،

فرو ميدويدش به رخسار زرد:

كه اى مدعى، عشق، كار تو نيست،

كه نه صبر دارى نه ياراى ايست‌

تو بگريزى از پيش يك شعله، خام‌

من استاده‌ام تا بسوزم تمام‌

ترا آتش عشق اگر پر بسوخت،

مرا بين كه از پاى تا سر بسوخت‌

همه شب در اين گفتگو بود شمع‌

به ديدار او وقت اصحاب، جمع‌

نرفته ز شب همچنان بهره‌يى‌

كه ناگه بكشتش پريچهره‌يى‌

هميگفت و ميرفت دودش به سر:

كه اين است پايان عشق اى پسر