حكايت (19) [يكى را چو من دل به دست كسى ....]

[1] كه گفت ار نه سلطان اشارت كند: مراد اين است همچنانكه تا اشارت غارت از طرف سلطان صادر نشود، لشكريان را زهره اقدام به آن كار نيست، همچنين تا خدا نخواهد كسى را ياراى آزار رسانيدن به ديگرى نتواند بود. آيات دال بر اين مطلب در قرآن مجيد بسيار است منجمله ضمن داستان هاروت و ماروت در سوره بقره مذكور است‌« وَ ما هُمْ بِضارِّينَ بِهِ مِنْ أَحَدٍ إِلَّا بِإِذْنِ اللَّهِ».

[2] به دف برزدندش به ديوانگى: ديوانگى او را با دف و تنبور اعلام كردند و كوس رسوايى او را زدند.

[3] - مسمار:( لفظ عربى) ميخ، جمع آن مسامير. حال او همچون ميخ بود و پيشانى براى دريافت ضربه‌ها پيش مى‌آورد.

[4] خيالش چنان ...: چنان خيالش آشفته شد كه دماغش را ويرانه ساخت و بام دماغ او را با لگد فرو ريخت.

[5] تشنيع:( مصدر باب تفعيل) سرزنش.

[6] كه غرقه ندارد ز باران اثر: ناظر است به اين مصراع از متنبى:

« انا الغريق فما خوفى من البلل» ترجمه: من كه در دريا غرق شده‌ام از نم باران چه ترسى دارم.