حكايت (2) [شنيدم كه بر لحن خنياگرى ....]

[1] چو يعقوبم ار ديده ... ترجمه آيه 84 از سوره« يوسف» است‌« وَ ابْيَضَّتْ عَيْناهُ مِنَ الْحُزْنِ فَهُوَ كَظِيمٌ»« دو چشم يعقوب از اندوه سفيد شد و خشم خود هماره فرو ميخورد.»

[2] ز هيچ: از معدوم.

[3] - تويى ... مراد اينست كه عاشق براى خود شخصيتى جدا از معشوق تصور نمى‌كند و خود را همان معشوق مى‌داند كه سر از گريبان عاشق بيرون آورده است.

[4] زهره: در اينجا جرأت. قدما ميپنداشتند كه جاى عقل ما مغز است و جاى قوه شهويه، شكم و جاى قوه غضبيه، جگر و زهره است.

[5] دستت: ضمير« ت» مضاف اليه است براى« ركاب».

[6] تو آتش: مراد اينست كه معشوق با آتش عشق خود سراسر اعضاى عاشق را مى‌سوزاند چنانكه اگر در قصب و نى آتش زنند همه گياهان و درختان بيشه، اعم از خشك و تر خواهد سوخت.

[7] خنياگر: مركب از« خنيا» به معنى سرود و نغمه و« گر» ادات اتصاف: مطرب و سازنده و سرود خواننده. خنيا در پهلوى« هونواك» بوده است به معنى خوش‌آواز. گاهى در خنياگر جاى« نون» و« يا» را عوض كرده‌اند و شايد قلب از باب تصحيف بوده است دور نيست كه« غنا» از همين ريشه باشد.