جهانسوز را كشته بهتر چراغ‌

يكى به، در آتش كه خلقى به داغ‌

هر آنكس كه بر دزد رحمت كند

به بازوى خود كاروان مى‌زند.

جفاپيشگان را بده سر به باد

ستم بر ستم‌پيشه عدلست و داد

شنيدم كه مردى غم خانه خورد،

كه زنبور بر سقف او لانه كرد

زنش گفت از اينان چه خواهى؟ مكن،

كه مسكين پريشان شود از وطن‌

بشد مرد دانا پس كار خويش‌

گرفتند يك روز زن را به نيش‌

زن بيخرد بر در و بام و كوى،

همى كرد فرياد و ميگفت شوى:

مكن روى بر مردم اى زن ترش،

تو گفتى: كه زنبور مسكين مكش‌

كسى با بدان نيكوى چون كند،

بدان را[1] تحمل بدافزون كند

چو اندر[2] سرى بينى آزار خلق،

به شمشير تيزش بيازار حلق‌

سگ آخر كه باشد كه خوانش نهند!

بفرماى تا استخوانش دهند

چه نيكو زده است اين مثل پير ده:

ستور[3] لگدزن، گرانبار به‌

اگر نيكمردى‌[4] نمايد عسس،

نيارد به شب خفتن از دزد كس‌

نى و نيزه در حلقه كارزار،

بقيمتتر از نيشكر صد هزار

نه هركس سزاوار باشد به مال:

يكى مال خواهد يكى گوشمال‌

چو گربه‌نوازى، كبوتر برد

چو[5] فربه كنى گرگ، يوسف درد

بنايى كه محكم ندارد اساس،

بلندش مكن ور كنى، زو هراس‌[6]