چو چشمار[1] و آنگه خورند از تو سير

كه از بام پنجه‌[2] گز افتى به زير

بخيل توانگر به دينار و سيم،

طلسميست بالاى گنجى مقيم‌

از آن سالها مى‌بماند زرش،

كه گردد طلسمى چنين بر سرش‌

به سنگ اجل ناگهش بشكنند

به آسودگى گنج، قسمت كنند

پس از بردن و گرد كردن چو مور،

بخور پيش از آن كت خورد كرم گور

سخن‌هاى سعدى مثال است و پند،

به كار آيدت گر شوى كاربند

دريغ است از اين، روى برتافتن،

كزين روى، دولت توان يافتن‌

جوانى به دانگى كرم كرده بود

تمناى پيرى برآورده بود

به جرمى گرفت آسمان ناگهش‌

فرستاد سلطان به كشتن گهش‌

تكاپوى تركان‌[3] و غوغاى عام،

تماشاكنان بر در و كوى و بام‌

چو ديد اندر آشوب، درويش پير،

جوان را به دست خلايق اسير،

دلش بر جوانمرد مسكين بخست،

كه بارى دل آورده بودش به دست‌

برآورد زارى: كه سلطان بمرد،

جهان ماند و خوى پسنديده برد

به هم برهمى سود دست دريغ‌

شنيدند تركان آهخته‌[4] تيغ‌

بزارى از ايشان برآمد خروش،

تپانچه‌زنان بر سر و روى و دوش‌

پياده به سر تا در بارگاه،

دويدند و بر تخت ديدند شاه‌

جوان از ميان رفت و بردند پير،

به گردن بر تخت سلطان اسير

به هولش به پرسيد و هيبت نمود:

كه مرگ منت خواستن بر چه بود

چو نيك است خوى من و راستى،

بد مردم آخر چرا خواستى‌

برآورد پير دلاور زبان:

كه اى حلقه در گوش حكمت جهان،

به قول دروغى كه سلطان بمرد،

نمردى و بيچاره‌يى جان ببرد