از اين بت نشد بهره بت‌پرست‌

پشيزى به دنيا در، از هرچه هست‌

نه گنجى نهان، در دل خاك يافت‌

نه نورى درون دل پاك يافت‌

بشد طاقت آخر ز كف مرد را

به شمشير زد دست‌پرورد را

بخشم آمد و پيكر بت شكست‌

غمين شد دل مردم بت‌پرست‌

چو شد پيكر بت به ضربى دو نيم‌

فروريخت خروارها زر و سيم‌

بدو گفت، اى تيره بدسرشت‌

چه شوخى كه زيبا ندانى ز زشت؟

مرا درهم و سيم و دينار و زر

همه صرف راه تو شد سربسر

مرا آنچه بد گوسفند و رمه‌

بقربان پاى تو كردم همه‌

ز جان هرچه كردم پرستندگيت‌

نديدم كريمى و بخشندگيت‌

چو كين ديدى و طعن و دشنام من‌

فشاندى زر و سيم بر كام من‌

ز محراب دل پاى بيرون گذار

خدايى چنينم نيايد بكار

بنه روى اخلاص بر درگهى‌

كه داند ره و رسم شاهنشهى‌

شنيدم سكندر چو پيروز شد

ز قهرش جهانى سيه‌روز شد

ز يونان بهرسوى، لشكر كشيد

بسى ملك گيتى بخون دركشيد

شبى بود مهمان مردى كريم‌

كه در پيش او داشت، جايى عظيم‌

برايش فكندند خوانى بزرگ‌

برازنده ميهمانى بزرگ‌

بهمراه جمعى ز نام‌آوران‌

نشست آن سپهدار برطرف خوان‌

نهادند، شايسته همرهان‌

خوراكى كه معمول بود آن زمان‌

كه مطبوع و شيرين چو حلواستى‌

بخارى، از آن گرم برخاستى‌

ولى پيش سردار كشورگشا،

بسى چيده شد لقمه‌هاى طلا

سكندر چو بر لقمه دندان نهاد

زبان را به خشم و تعرض گشاد؛