به رحمت بكن آبش از ديده پاك‌

به شفقت بيفشانش از چهره خاك‌

اگر سايه‌يى خود برفت از سرش،

تو در سايه خويشتن پرورش‌

من آنگه سر تاجور داشتم،

كه سر بر كنار پدر داشتم‌

اگر بر وجودم نشستى مگس،

پريشان شدى خاطر چند كس‌

كنون دشمنان گر برندم اسير[1]،

نباشد كس از دوستانم نصير[2]

مرا باشد از درد طفلان خبر

كه در طفلى از سر برفتم پدر

يكى خار پاى يتيمى بكند

به خواب اندرش ديد صدر خجند[3]

همى گفت و در روضه‌ها ميچميد:

كز آن خار بر من چه گلها دميد

مشو تا توانى ز رحمت برى‌[4]

كه رحمت برندت چو رحمت برى‌

چو انعام كردى مشو خودپرست،

كه‌[5] من سرورم ديگران زيردست‌

اگر تيغ دورانش انداختست،

نه شمشير دوران هنوز آختست‌[6]!

چو بينى دعاگوى دولت هزار،

خداوند را شكر نعمت گزار،

كه چشم از تو دارند مردم بسى‌

نه تو چشم دارى به دست كسى!

كرم خوانده‌ام‌[7] سيرت سروران‌

غلط گفتم، اخلاق پيغمبران‌