اگر هوشمندى، به معنى گراى‌

كه معنى بماند نه صورت بجاى‌

كرا دانش و جود و تقوى نبود،

به صورت درش هيچ معنى نبود

كسى خسبد آسوده در زير گل،

كه خسبند ازو مردم آسوده‌دل‌

غم‌[1] خويش در زندگى خور، كه خويش،

به مرده نپردازد از حرص خويش‌

نخواهى كه باشى پراكنده‌دل،

پراكندگان را ز خاطر مهل‌[2]

زر و[3] نعمت اكنون بده، كان تست‌

كه بعد از تو بيرون ز فرمان تست‌

تو با خود ببر توشه خويشتن‌

كه شفقت نيايد ز فرزند و زن‌[4]

كسى گوى دولت ز دنيا برد،

كه با خود نصيبى به عقبى برد

سألتُ حبيبى الوصلَ منه دُعابَةً

و أعْلَمُ أنَّ الوصل ليس يكونُ‌

فمَاسَ دلالًا و ابتهاجاً و قال لى‌

برفقٍ مجيباً( ما سألتَ يَهُونُ)