پيچد و نه تكبّر ورزد و نه خسته و ملول شود، در برابر تو خاشع است‌[1]».

سپس مى‌گويى سبحان ربّي العظيم و بحمده.

و اين ذكر بايد هفت يا پنج يا سه بار باشد. بعد از ركوع برخاسته، مى‌گويى:

سمع اللّه لمن حمده.

* سجود و آداب آن‌

آن‌گاه تكبير مى‌گويى و در حالى‌كه كف دست‌ها را قبل از سر زانوها بر زمين مى‌گذارى، با خضوع و خشوع براى سجده فرود مى‌آيى، و در سجده دست‌هايت را بر زمين مى‌گذارى، در حالى‌كه كف دست‌ها باز و انگشتان به هم چسبيده مابين كتف و صورتت باشد، و چيزى از بدن خود را بر كف دست‌ها تكيه نمى‌دهى و پيشانى خود را بر زمين مى‌نهى، و افضل آن است كه سر بر تربت حسين 7 بگذارى و بينى را مانند هفت عضو ديگر بر زمين بگذارى و آن را به خاك بمالى و در حال سجده به نوك آن نگاه كنى و سپس اين ذكر را كه ثقة الاسلام (كلينى) هم در كافى با سند حسن روايت كرده است، بگويى:

اللّهمّ لك سجدت، و بك آمنت، و لك أسلمت، و عليك توكّلت،

[1]- فروع كافى: 3/ 319.