* سخن گفتن بين دو نافله‌

كراهت سخن گفتن بين دو نافله (كه هريك دو ركعت است)، مشهور نيست، و بر كراهت آن (فقط) روايت ابو الفوارس دلالت دارد كه مى‌گويد: امام صادق 7 مرا از سخن گفتن بين چهار ركعت نماز بعد از مغرب نهى كرد[1]. علامه در كتاب منتهى به اين روايت بر كراهت سخن گفتن بين مغرب و نافله استدلال كرده و شيخ ما شهيد در ذكرى با اين استدلال موافقت كرده است، و اين مطلب همان گونه است كه مشاهده مى‌كنى‌[2] (يعنى ضعيف است).

* اول وقت نافله مغرب‌

اول وقت اين چهار ركعت (نافله مغرب)، فارغ شدن از فريضه مغرب است و پايان آن بنابر قول مشهور ناپديد شدن شفق است، و نماز عشاء با نافله مغرب مزاحمت نمى‌نمايد، چه انسان شروع به آن كرده باشد، چه نكرده باشد، و چه بسا گفته شده وقت نافله ادامه پيدا مى‌كند تا قبل از نصف‌شب، به مقدارى كه بشود نماز مغرب را با نافله آن خواند، و شيخ ما (شهيد) در ذكرى به اين نظر تمايل پيدا كرده است، ولى سخن علامه- طاب ثراه- در منتهى دلالت مى‌كند

[1]- تهذيب الاحكام: 2/ 114 ح 193.

[2]- علت ضعيف بودن اين استدلال اين است كه نهى در اين روايت از تكلم بين مغرب و نافله آن نيست، بلكه ميان اجزاى نافله است. مؤلف.