زياده كردن قيام.

هفتم‌ شكّ كردن ميانه دو و سه و پنج بعد از اكمال سجدتين.

هشتم‌ شكّ كردن ميانه دو و چهار و پنج بعد از اكمال سجدتين در اين چهار صورت مجتهدين را دو وجه است يكى آن كه بنا بر كمتر نهد و نماز را تمام كند و وجه ديگر آن كه نماز باطل است و در صورت آخر وجهى ديگر گفته‌اند و آن بر چهار نهادن است و دو ركعت نماز ايستاده ايستاده به جا آوردن و دو سجده سهو كردن.

نهم‌ شكّ كردن ميانه دو و سه و چهار و پنج بعد از اكمال سجدتين و اين حكم صورت هشتم دارد با زيادتى دو ركعت احتياط نشسته و اگر خواهد يك ركعت به جاى آن ايستاده بگذارد.

دهم‌ شك كردن ميانه چهار و پنج پس اگر بعد از سجود است سلام دهد و دو سجده سهو به جا آورد و اگر قبل از ركوع است آن ركوع را منهدم سازد تا شكّ ميانه سه و چهار شود پس مخيّر است در گذاردن يك ركعت نماز احتياط ايستاده يا دو ركعت نشسته و دو سجده سهو به جا آورد و اگر بعد از ركوع است بعضى از مجتهدين نماز را باطل مى‌دانند و بعضى مثل شك قبل از ركوع مى‌دانند.

يازدهم‌ شك كردن ميانه سه و چهار و پنج در اين صورت بعض از مجتهدين برآنند كه بنا بر سه نهد و نماز را تمام كند و نماز احتياط نكند و بعضى برآنند كه بنا بر چهار نهد و يك ركعت احتياط ايستاده بگذارد و دو سجده سهو به جا آورد.

دوازدهم‌ آن كه شكّ تعلّق به ركعت ششم گ‌يرد در اين صورت بعضى از مجتهدين برآنند كه نماز باطل است و بعضى برآنند كه بنا بر كمتر نهد و حكم آن مثل حكم تعلّق شكّ به ركعت پنجم است و هر گاه در عدد ركعات نماز سنّتى شكّ واقع شود مصلّى مخيّر است در بنا بر اقل و بنا بر اكثر و بنا بر اقلّ افضل است.

فصل در بيان نماز احتياط

بدان كه آن چه در اصل نماز واجب است در نماز احتياط واجبست مثل طاهر بودن از حدث و خبث و استقبال قبله و ستر عورت و نيّت قربت و تكبير احرام و تشهّد و تسليم و چهار امر در نيّت آن واجبست كه در نماز اصل واجب نيست:

اوّل‌ قصد نماز احتياط.

دويّم‌ تعيين يك ركعت يا دو ركعت.

سيّم‌ تعيين آن كه نشسته مى‌شود يا ايستاده.

چهارم‌ تعيين نمازى كه احتياط بجهت اوست و در اين نماز بعد از فاتحه سوره نمى‌بايد خواند و فاتحه را بلند خواندن جايز نيست‌[1] و تسبيحات اربع قايم مقام فاتحه نمى‌شود و نيّت چنين كند كه دو ركعت ايستاده مى‌گذارم جهت احتياط فلان نماز از براى آن كه واجب است ادا تقرّب به خدا و اگر نشسته مى‌گذارد قصد نشسته كند و اگر بعد از وقتست قصد قضا[2] كند و هر گاه ميانه نماز اصل و نماز احتياط منافى نماز واقع شود مثل استدبار قبله يا حدث يا فعل كثير در اين صورت‌

[1] حتّى در بسمله آن على الاحوط صدر دام ظلّه

[2] قصد قضا البتّه نگذر بلكه متعرض ادا و قضا هيچ نشود صدر دام ظلّه