مى‌شود مى‌بايد كه كفّاره بدهد[1]. و در بعضى احاديث اهل‌بيت : وارد شده كه:

هرگاه كسى نذر روزه كند و بعد از آن عاجز شود به‌عوض هرروزى نيم من [1] تبريز گندم تصدّق نمايد[2]. و مجتهدين اين حديث را حمل كرده‌اند برآنكه اين تصدّق [2] سنّت است‌[3].

و حكم عهد نمودن در جميع شرايط و احكام حكم نذر كردن دارد [3] مگر در صيغه كه عوض «للَّهِ عَلَيَّ» در عهد «عاهَدْتُ اللَّهَ» بايد گفت.

______________________________
[1]- ظاهر آنچه وارد شده است يك مدّ است. (نخجوانى)

* بلكه يك مدّ. (يزدى)

[2] اولى و احوط عدم ترك است. (تويسركانى)

[3] الحاق عهد به نذر در جميع شروط و احكام محلّ تأمّل است و مراعات احتياط در ... مستحسن است. (تويسركانى)

[1] شيخ طوسى، خلاف 6: 187 مسأله 105، نهايه 3: 66.

[2] كافى 7: 457، حديث 15. وسائل 23: 312، حديث 1.

[3] علّامه، مختلف 8: 215. شهيد ثانى، مسالك 10: 34 و جلد 11: 394. حرّ عاملى، وسائل 23: 313، ذيل حديث 2.