و فرموده: «غافِرِ الذَّنْبِ وَ قابِلِ التَّوْبِ»[1] يعنى آمرزنده گناه و قبول كننده توبه است.

و حضرت پيغمبر 6 فرمودند: حسناتْ سيّئات را زايل مى‌گرداند چنانچه آبْ چرك را.

و فرموده: اگر آن مقدار گناه بكنيد كه به آسمان برسد و[2] بعد از آن پشيمان شويد هرآينه خداى عزّ وجلّ قبول توبه شما را مى‌كند[3].

و حضرت امام محمّد باقر 7 به محمّد بن مسلم فرمودند: مؤمن هرگاه از گناهان توبه نمايد آمرزيده مى‌شود و بعد از توبه و آمرزشْ عمل را از سربگيرد كه گذشته‌ها محو شده. و به خدا قسم توبه نمى‌باشد مگر از براى اهل ايمان.

محمّد بن مسلم گويد كه: به آن حضرت گفتم: هرگاه بعد از توبه و استغفار عود به‌[4] گناهان نمايد و عود كند به توبه؟ آن حضرت فرمودند: آيا چنان مى‌دانى كه بنده مؤمن پشيمان شود از گناه و طلب آمرزش از خدا بكند و توبه نمايد، پس خداى عزّ وجلّ قبول توبه وى را نكند؟!

محمّد بن مسلم گويد كه گفتم: هرگاه مكرّر گناه كند و توبه نمايد؟ فرمودند:

هرگاه مؤمن عود نمايد به استغفار و توبه خداى عزّ وجلّ عود مى‌كند بر وى به آمرزش. و خداى عزّ وجلّ بسيار آمرزنده و رحم كننده است، قبول توبه مى‌كند و عفو از بدى‌ها مى‌نمايد، پس بپرهيز[5] از اينكه مؤمنان را از رحمت خدا مأيوس گردانى‌[6].

و حضرت امام جعفر صادق 7 فرمودند: مردى گناه مى‌كند و خداى عزّ وجلّ وى را به آن گناه داخل بهشت مى‌گرداند. پرسيدند: به گناه او را داخل بهشت‌

[1] - غافر: 3.

[2] -a s - و.

[3] - مانند آن در سنن ابن ماجة 2: 1419 ح 4248.

[4] -s - به.

[5] - بپرهيز/s پرهيز.

[6] - الكافي 2: 434 ح 6.