و هرگاه به كافرى يا فاجرى‌[1] نعمتى برسد و به آن نعمت استعانت بر[2] برانگيختن فتنه جويد و ميان مردمان فساد كند و آزار به‌[3] ايشان رساند در اين صورت ضرر ندارد كه كسى‌[4] كراهت آن نعمت و رغبت به زوال آن داشته باشد از آن حيثيّت كه آن نعمت آلتِ فساد است نه از آن راه كه نعمت است.

و سببهاى حسدى‌[5] كه ناپسند است بسيار است مثل عداوت داشتن و[6] با عزّت بودن و تكبّر نمودن و تعجّب داشتن و از فوت مقاصد]m .b 04[ محبوبه ترسيدن و محبّت پيشوايى داشتن. و از جمله اسباب حسد زبونى نفس و بخل آن است زيرا كه هركه كراهت نعمت بر كسى مى‌دارد يا از براى آن است كه دشمن اوست و نمى‌خواهد كه خيرى‌[7] به او رسد[8]، و يا از آن راه است كه مى‌داند كه هر گاه آن كس نعمت داشته باشد تكبّر بر وى خواهد نمود و او تحمّل كبر و تفاخر وى را نخواهد نمود، و اين است مراد از با عزّت بودن‌[9] كه مذكور شد. و يا[10] از براى آن است كه در طبع او خواهش تكبّر بر محسود مركوز[11] است و نعمت داشتن او مانع از تكبّر حاسد بر محسود مى‌شود. و يا از آن جهت است‌[12] كه نعمتش را عظيم و منصبش را بزرگ مى‌شمرد، پس تعجّب مى‌كند از بهره‌مند شدن چنين كسى به چنين نعمت. و يا از آن حيثيّت است كه مى‌ترسد از فوت شدن مطالب به سبب نعمت آن كس به گمان آنكه مبادا از راه آن نعمت مزاحمت به حال او رساند و مانع شود از رسيدن او به غرضهايى كه دارد. و يا از آن راه است كه محبّت رياست و پيشوايى دارد و هرگاه نعمتى كه او

[1] -s a - يا فاجرى.

[2] -a - بر.

[3] -a s - به.

[4] -m - كه كسى.

[5] -a - حسدى.

[6] -m - و.

[7] - خيرى/a چيزى.

[8] - رسد/s برسد.

[9] - بودن/s m نمودن.

[10] -s - يا.

[11] - مركوز/a s مذكور.

[12] -s a - است.