[پيشگفتار]

سخن ناشر

بسمه تعالى‌

هر چند تمامى دانسته‌هاى بشرى را علم مى‌نامند، لكن آن گاه كه در فضيلت علم و عالم سخن رانده مى‌شود، منظور همه علوم و دانسته‌ها نيست و يا اينكه حد اقل همه را يكسان شامل نمى‌شود.

زيرا چه بسيار علومى كه فايده‌اى به حال بشر ندارند و جز اتلاف وقت و سردرگمى و گمراهى ثمرى ديگر به بار نمى‌آورند.

از آنجائى كه علم به خالق و هدف خلقت، از مهم‌ترين و باارزش‌ترين دانستنيهاست، بنا بر اين هر علمى كه با هدف خلقت- كه رشد و تكامل و تعالى و ساختن انسانهاست- سازگارتر باشد و آدمى را به سوى چنين هدف متعالى و سرمنزل والايى با سرعت بيشترى رهنمون سازد، شايستگى استفاده از نام مقدس «علم» و تمامى محسنات ذكر شده بر آن را بيشتر دارا خواهد بود.

پر واضح است كه مرزهاى علم و دانش بى‌كران است و عمر آدمى محدود. چه سعادتمند است آن كه در اين ميان دست به انتخاب زده و بهترين را برگزيند. اين امر در واقع همانا عمل كردن به سفارش حضرت امير المؤمنين 7 مى‌باشد كه مى‌فرمايند:

«العلم اكثر من ان يحاط به فخذوا من كل علم أحسنه» و اگر در احاديث مركب عالم برتر از خون شهيد قلمداد مى‌شود «مداد العلماء افضل من دماء الشهداء» البته بايد توجه داشت كه مركب قلم هر كسى كه خود را عالم بنامد از خون شهيد افضل‌