سخنان امام صادق 7‌

مؤلّف كتاب گويد: از امام صادق أبو عبد اللَّه جعفر بن محمّد عليهما السّلام- كه درود خدا بر آن دو باد- سخنانى طولانى [در زمينه‌هاى پند، حكمت، زهد و امثال آن‌] روايت شده است.

سفارشات آن حضرت 7 به عبد اللَّه بن جندب‌[1]

از امام صادق 7 روايت شده كه فرمود: اى عبد اللَّه، ابليس دامهاى خود را در اين سراى فريب گسترده، و از اين كار جز فريب دوستان ما قصد ديگرى ندارد، و لكن سراى آخرت چنان در ديده باطن آنان بزرگ و والا گشته كه ديگر هيچ چيز را بجاى آن نمى‌خواهند. آنگاه حضرت فرمود: آه! آه! بر دلهاى آكنده از نور، كه دنيا در نظرشان تنها بمانند اژدهائى خوش خط و خال و زهر آلود و دشمنى، زبان نافهم است. با خدا انس دارند و از آنچه جماعت خوشگذران بدان مأنوس شده‌اند گريزان. اينان بحقّ دوستان من مى‌باشند، به يمن و بركت وجود آنان هر فتنه‌اى برطرف شود و هر مصيبت و بلائى از ميان برود.

پسر جندب! شايسته هر مسلمان آشناى با ما اين است كه كردارش را در هر شب و روز بر خود عرضه نمايد و حسابرس خود گردد، پس اگر كار نيكى مشاهده كرد بر آن بيفزايد، و در صورت مشاهده انجام كار بد از آن طلب آمرزش كند مبادا كه روز رستاخيز رسوا شود. خوشا بحال بنده‌اى كه هيچ گونه غبطه و حسرتى بر نعمت و بهره‌هاى دنيائى خطاكاران نخورد! خوشا بحال بنده‌اى كه آخرت را طلبيد و برايش كوشيد! خوشا بحال بنده‌اى كه آرزوهاى دروغين سرگرمش نساخت! سپس فرمود: خداوند آن مردمان را رحمت كند كه چراغ بودند و روشنگر، آنان كه با كردار خود و كوشش در حدّ توانشان مردم را بسوى ما دعوت مى‌كردند، ايشان مانند فاش‌كنندگان اسرار ما نيستند.

پسر جندب! مؤمنان فقط آنانند كه از خدا مى‌ترسند، و بيم آن دارند كه نعمت هدايت را از دست بدهند، هنگام ياد خدا و نعمتهايش بر خود بلرزند و نگران شوند، و چون آيات الهى بر آنان خوانده شود بدان چه نفوذ قدرت او ظاهر ساخته بر ايمانشان بيفزايد، و بر پروردگارشان توكّل كنند.

[1] او از اهل كوفه بوده، و از اصحاب خاصّ امام صادق و كاظم و رضا عليهم السّلام بشمار مى‌آيد، و نزد اهل حديث مورد وثوق و داراى شخصيتى والا است.