علامه‌طباطبايى، كيفيت استعدادى را استعداد شديد جسمانى به‌سوى امر بيرون از ذات، معرفى مى‌كند و قائل است كيفيت استعدادى، دوگونه است:[1]

1- استعداد شديد به سوى انفعال و پذيرش مانند ممراضيت (آمادگى زياد بدن براى پذيرش بيمارى) ولين (نرمى)؛

2- استعداد شديد به سوى عدم‌انفعال و پذيرش مانند مصحاحيت (آمادگى زياد براى صحت و عدم قبول بيمارى) و صلابت (سختى).

رابطه كيفيت استعدادى و استعداد

همان‌طور كه بيان شد، علامه طباطبايى كيفيت استعدادى را استعداد شديد معرفى مى‌كند، لذا با توجه به اين تعريف، كيفيت استعدادى أخص از استعداد است؛ اما توجه به اين نكته ضرورى است كه كيفيت استعدادى از مقولات عرضى شمرده‌شده‌است؛ هرچند علامه آن را در مقوله كيفيت به شمار مى‌آورد.

[1] -« فى‌الكيفيات الاستعداية و نسمى أيضاالقوة واللاقوة والمعنى الجامع ... استعداد شديد جسمانى نحو امر خارج به معنى أنه‌الذى يترجع به حدوث امر من خارج ولها نوعان: احدهما الاستعدادالشديد على أن‌ينفعل كالممراضية واللين والثانى استعداد الشديد على أن لاينفعل كالمصحاحية والصلابة» ترجمه شرح نهاية الحكمة، ج 1، ص 390.