كوانتومى مهم بوده است. اين دوره را عصر پلانك مى خوانند. بنابر نظريه‌هاى اخير، عالم در اين عصر كاملآً متفاوت بوده است. شايد فضا و زمان از هم گسسته بوده‌اند.[1] بنابر ادعاى نظريه پردازان، در اين زمان، يك نيروى وحدت‌يافته حكم‌فرما بوده است و ميان هر چهار نيروى شناخته شده طبيعت، وحدتى برقرار بوده است. ذرات معمولى و ابر ذرات، از يكديگر غيرقابل تشخيص بوده‌اند و عالم كاملًا متقارن بوده است. سپس با سرد شدن عالم، شكستن تقارن صورت گرفت و ابر نيرو شكسته شد. آن‌گاه نيروهاى شناخته‌شده طبيعت يكى پس از ديگرى آزاد شدند. همين‌طور كه سرد شدن ادامه يافت، ابر ذرات كم‌كم از عالم ناپديد شدند و فقط ذرات معمولى باقى ماندند. در هر حال، اين هم يك فرضيه محتمل است كه مرور زمان، صحت و سقم آن‌را تعيين خواهد كرد.

نظريه وحدت نيرو

وحدت نيروى نگاه دارنده سيارات و نيروى گرانشى‌

نظريه وحدت نيروها، ايده‌اى قديمى است. اولين قدم را نيوتون برداشت. تا قبل از نيوتون، حوزه آسمان‌ها (نجوم) و مكانيك زمينى از هم جدا بود. نيوتون گفت همان مكانيكى كه حاكم بر سقوط

[1] - همان، ص 195.