كرده است؛ ولى براى پيوستگى و وحدت اتصالى جسم، برهانى نياورده و به‌قول استاد مطهرى، قدما پيوستگى جسم را مستند به حواس مى‌دانستند: «اما اين كه جسم محسوس، مجموعه‌اى از ذرات است و يا يك واحد پيوسته است بدون برهان يعنى با «اعتماد به حواس» پذيرفته شده است.»[1]

علامه طباطبايى نيز پيوستگى جسم در براهين قدما را ناشى از حسّ‌

مى‌داند (و نه برهان): «و آن‌چه را كه حس درمورد اين جوهر ممتد در سه جهت (جسم) مى‌يابد، متصل واحدى است كه به اجزاء بالفعل قابل قسمت است و نه مجموعه‌اى از اجزاء بالفعل، كه از هم فاصله دارند.»

مقدمه دوم: اتصال جوهرى هم مصداق با وجود طبيعى واحد است؛ لذا هر متصل جوهرى، شخص واحد است.

مقدمه سوم: اتصال و انفصال، هم‌زمان يكديگر را قبول نمى‌كنند؛ پس بايد شئ ثالثى باشد تا متناوباً آن دورا در دو حالت اتصال و انفصال بپذيرد. جسم به‌كلى معدوم نمى‌شود بلكه چيزى هست كه در هر دو حالت (قبال و بعد از انفصال) باقى است و انفصال را مى‌پذيرد و آن «هيولاى اولى» است.

[1] همان، ص 198.