11 پس (به اين كه هستى، راضى نباش) و تمام سعى‌ات را بكن و ذخيره‌سازِ ديگران نباش.

12 به مقصد هم كه رسيدى، بيشتر از هميشه، در برابر پروردگارت، خاشع باش.

بدان!

13 بدان راهى طولانى و دشوار، پيش رو دارى‌

14 قطعاً به توشه كافى نياز دارى؛ به سبك‌بارى،

و به اين كه قدم‌هايت درست و در مسير باشند؛

15 بيش از طاقتت، بار برندار

16 كه مبادا در راه، سنگينى بار، دست و پا گيرت شود.

17 اگر بين نيازمندان، كسى را يافتى كه توشه‌ات را برايت به قيامت ببرد و توشه را، فرداى محشر، در لحظه احتياج، به تو برگرداند،

وجودش را غنيمت بشمار (انفاق كن؛ انفاق كن)، بار را بگذار بر دوش او.

18 تا مى‌توانى، بار و كوله‌اش را سنگين كن؛

19 شايد بعدها، كسى را با اين مشخصات، پيدا نكنى.

20 هر كسى روزِ دارايى‌ات از تو وام مى‌خواهد، وجودش را غنيمت بشمار؛

21 تا در آن روز تنگ‌دستى، روز گرفتارى، وام را به تو پس دهد.