(1) 1- مفضل بن عمر، نقل كرده است كه به امام صادق 7 عرض كردم: از مغيره‌[1] روايت مى‌كنند كه گفته است: اگر بنده‌اى پروردگار خويش را بشناسد، (همين او را) كفايت مى‌كند و ديگر انجام تكاليف الهى بر او واجب نيست! حضرت فرمود: او را چه شده است؟! لعنت خدا بر او باد! مگر نه اين است كه هر قدر معرفت و شناخت بنده نسبت به خداوند بيشتر شود، فرمانبردارتر مى‌گردد؟! كسى كه خدا را نمى‌شناسد، چگونه از اوامر او اطاعت مى‌كند؟! خداى عز و جل، به محمد (پيامبر خود) فرمان مى‌دهد و (او بر اساس رسالتى كه دارد) مؤمنان را به انجام فرمان الهى ملزم مى‌سازد، و همه به آنچه كه از جانب خدا به انجام آن فرمان رسيده است (گردن مى‌نهند و آن را) عمل مى‌كنند تا زمانى كه نهى خداوندى (در مورد فرامين صادره) فرا رسد و امر و نهى در نظر مؤمن يكسان و برابر است (و ملزم به اجراى آن است).

سپس فرمود: خداوند به بنده‌اى كه واجبى از واجبات الهى را ترك كند و يا گناه‌

[1] مراد مغيرة بن سعيد، بزرگ خاندان مغيريّه است.