(1) 2- ابو سلام عبدى نقل كرده است كه به محضر امام صادق 7 شرفياب شدم، و پرسيدم: در باره كسى كه نماز عصر را از روى عمد به تأخير مى‌اندازد، چه مى‌فرمائيد؟ حضرت فرمود: در روز قيامت (تنهاى تنها) و جدا از افراد خانواده و دارائيش محشور مى‌شود. عرض كردم: فدايت گردم! حتى اگر از اهل بهشت باشد؟

فرمود: حتى اگر از اهل بهشت باشد! پرسيديم: پس مقام و منزلتش در بهشت چه خواهد بود؟! (فرمود): در بهشت (تنهاى تنها و) جدا از افراد خانواده و دارائيش بسر خواهد برد؛ (و در ادامه سخنان خود فرمود): ساكنان بهشت به عنوان ميهمان (و نه صاحب خانه) از او پذيرائى مى‌كنند، چرا كه در بهشت جايگاه معيّنى ندارد.[1]

[1] براى اينكه بيكسى و تنهايى چنين كسى به درستى مجسم شود، حالت كسى را بازگو مى‌كنند كه مثلا( در دنيا) از محبتهاى افراد خانواده، و ثروت خود بى‌نصيب بماند و بر آن تأسف خورد، و گر نه نقش مال و دارائى و همراه داشتن آنها در بهشت، چندان مشخص نيست. چرا كه آدمى در اثر حسن تربيت افراد خانواده و استفاده صحيح از ثروت خود، ممكن است بهشتى شود ولى آيا در بهشت نيازى به مال و ثروت آدمى هست يا نه؟

اينكه انسان در بهشت چه استفاده‌اى مى‌تواند از آن ببرد، ظاهرا پاسخ چندان روشنى ندارد و به نظر مى‌رسد كه در فرموده امام 7 ابعاد ديگرى وجود داشته باشد كه براى ما مشخص نيست.