برد. و اضافه فرمود: براستى كه بزرگوارى و كرامندى از آن خداى جهانيان است.

(1) 4- زرارة بن اعين از امام محمد باقر و امام صادق عليهما السّلام روايت كرده است: آن كه در دلش ذرّه‌اى از كبر و خود خواهى باشد، به بهشت نمى‌رود.

(2) 5- عبد اللَّه بن طلحه از امام صادق 7 روايت كرده است كه فرمود: كسى كه به اندازه خردلى از كبر در دل او باشد، وارد بهشت نخواهد شد، و آن كه به قدر خردلى، از ايمان در دل خود داشته باشد، به دوزخ نخواهد رفت.

راوى مى‌گويد عرض كردم: فدايت گردم! گاهى اتّفاق مى‌افتد كه چون انسان لباس (نو) مى‌پوشد و بر مركب سوار مى‌شود، نوعى احساس خود بزرگ بينى و بزرگى به او دست مى‌دهد، آيا به نظر شما منشأ اين (حالت) از كبر است؟ فرمود: نه! اين گونه حالت، كبر نيست، بلكه مراد از كبر، انكار كردن حق است (و خود را به ناحق به جاى حق قرار دادن)، همان گونه كه ايمان، اقرار كردن به حقّ مى‌باشد.

(3) 6- و به همين سند، سعد بن طريف از امام محمد باقر 7 روايت كرده است كه‌