پيشگاه خداوند سخن بگويم؟ عرض كردم: آرى بفرمائيد! فرمود: چون خداوند روح مؤمن را بگيرد، دو فرشته‌اى كه بر او گمارده شده بودند، به طرف آسمان بالا مى‌روند و عرضه مى‌دارند: پروردگارا! فلان بنده تو كه بنده خوب و شايسته‌اى بود، و در انجام طاعات و فرامين تو كوشا و سخت كوش، و در نافرمانى از دستورات تو كند و كم جنب و جوش، جان او را گرفتى و به سوى خود فراخواندى، اينك فرمان چيست؟! خداوند به آن دو فرشته خطاب فرمايد كه: به زمين فرود آييد و در كنار قبر بنده‌ام مستقر شويد و (مدام) به حمد و تسبيح و تهليل و تكبير من مشغول باشيد و (ثواب) اين عبادات را براى او بنويسيد تا زمانى كه او را از قبر برانگيزم، سپس حضرت از من پرسيد: بيشتر بگويم؟ عرض كردم: آرى! حضرت فرمود: چون خداوند مؤمن را از قبر برانگيزد، مثالى همراه وى از قبر بيرون مى‌آيد و در پيشاپيش او به راه مى‌افتد، و هر زمانى كه او از مشاهده صحنه‌اى از صحنه‌هاى هراس انگيز بهراسد، آن مثال (كه همراه اوست) به او مى‌گويد: اندوهگين مباش و مترس! و تو را از جانب حضرت حق به كرامت و بزرگوارى و شادمانى بشارت باد! و بر همين منوال او را همراهى مى‌كند و بشارت مى‌دهد تا زمانى كه در پيشگاه الهى بايستد.

پس خداوند، كار حساب را بر او آسان مى‌كند و فرمان مى‌دهد كه او را به بهشت ببريد، و مثال در پيشاپيش او به راه مى‌افتد و مؤمن به او مى‌گويد: رحمت خداوند بر تو باد! چه همراه خوبى براى من بودى كه با من از قبر بيرون آمدى و پيوسته مرا از جانب پروردگار به شادمانى و كرامت و خير بشارت دادى تا به چشم خود- آنچه را كه به من بشارت دادى- ديدم، حال به من بگو كه تو كيستى؟! و مثال جواب مى‌دهد: