سپس فرمود: سوره احزاب، رسوائيهاى زنان و مردان قريش را بازگو مى‌كند.

اى پسر سنان! براستى كه سوره احزاب، زنان قريش را- كه از نژاد عرب بودند- رسوا كرد، و اين سوره از سوره بقره طولانى‌تر بود ولى از آن كاستند و آن را تحريف كردند[1].

[1] همان طور كه قبلا بارها ياد آور شديم حسن بن علىّ بن ابى حمزه بطائنى- كه راوى اكثر روايات مربوط به ثواب تلاوت سوره‌هاى قرآنى است- او و پدرش از بزرگان فرقه واقفيه‌اند و بر اين باور بوده‌اند كه امام موسى بن جعفر 7 آخرين امام بر حق است و عقيده داشتند كه او زنده است و مهدى منتظر( عج) كسى جز او نيست!! نوشته‌اند هنگامى كه امام موسى بن جعفر 7 در زندان هارون بسر مى‌برد، اموال فراوانى از وجوهات از قبيل خمس و غيره بعنوان وكلاى امام در اختيار عدّه‌اى از جمله على بن ابى حمزه بطائنى بود كه بالغ بر هزاران دينار مى‌شد و پس از شهادت امام 7 بايستى در اختيار حضرت على بن موسى الرّضا 7 قرار مى‌گرفت ولى آزمندى به مال دنيا موجب شد تا امامت آن حضرت را منكر شوند و آن اموال را بناحق تصاحب كنند، بزرگان ما آنان را امين و مورد اعتماد نمى‌شناسند و گفته‌هاى آنان را مطابق با واقع نمى‌دانند. در فراز پايانى همين روايت مطلبى وجود دارد كه بر تحريف قرآن صحه مى‌گذارد! در حالى كه قرآن تنها كتاب آسمانى است كه از تحريف بدور مانده است زيرا خداوند تبارك و تعالى خود را حافظ آن معرّفى فرموده است‌ إِنَّا نَحْنُ نَزَّلْنَا الذِّكْرَ وَ إِنَّا لَهُ لَحافِظُونَ‌، لذا بايد در اين گونه روايات به ديده ترديد نگريست و بر آنها اعتماد نكرد.

سؤالى كه در اينجا قابل طرح است اين است كه چرا اين گونه روايات در كتب بزرگان شيعه راه يافته است و تكليف كسانى كه از روى اعتماد به اين بزرگان و آثار آنان، به اين گونه روايات كه اغلب متضمن ثواب تلاوت سوره‌هاى قرآنى است عمل كرده و مى‌كنند چيست؟! پاسخ اين است كه ذكر هر روايتى در آثار بزرگان دليل بر درست بودن آن نيست و به همين دليل، سلسله راويان احاديث و روايات را هم ذكر مى‌كنند تا كسانى كه در علم رجال دستى دارند نسبت به درستى يا نادرستى اين قبيل روايات كنكاش كنند؛ و تكليف كسانى كه از روى اعتماد به اين قبيل روايات عمل مى‌كنند، مشخص است، زيرا بر طبق( قاعده تسامح) در( اخبار من بلغ) اگر كسى به اميد ثوابهائى كه براى تلاوت سوره‌هاى قرآنى در اين قبيل روايات ذكر شده است، اين سوره‌ها را تلاوت كند، ان شاء اللَّه خداوند رحيم و بخشاينده، آن ثوابها را به او عنايت خواهد فرمود چرا كه رحمت حضرت حق بى‌منتهاست و بر اساس( الاعمال بالنيّات) خداوند به نيّت كسى كه قرآن را تلاوت مى‌كند، مى‌نگرد و چنانچه در آن غشى نبيند، او را از ثواب محروم نمى‌كند، ولى هر كلامى را نمى‌توان به معصوم 7 نسبت داد و بايستى در اين موارد بسيار دقيق بود زيرا خداى ناخواسته ممكن است همين مسامحه‌ها اسباب شقاوت آدمى را فراهم سازد، اهميّت اين مسأله به حدّى است كه اگر كسى در ماه رمضان مطلب نادرستى را به يكى از معصومين عليهم السّلام نسبت دهد، روزه او باطل مى‌شود و مستحقّ كيفر است.

تو خود حديث مفصّل بخوان از اين مجمل!