كيفر كسى كه ستم كند

1. عبد اللَّه بن سليمان مى‌گويد: امام باقر 7 فرمود: ظلم و ستم در دنيا همان تاريكيهاى آخرت است.

2. غالب بن محمّد از شخصى نقل كرده است كه گفت: امام صادق 7 در باره سخن خداوند: إِنَّ رَبَّكَ لَبِالْمِرْصادِ [فجر، 14] (همانا پروردگار تو در كمينگاه است) فرمود: آن كمينگاه پلى است بر روى صراط كه هر كس حقّى از مردم بر عهده اوست نمى‌تواند از آن عبور كند.

3. على بن سالم مى‌گويد: از امام صادق 7 شنيدم كه مى‌فرمود: خداوند بزرگ فرموده است: به عزّت و جلال خودم سوگند كه من دعاى هيچ ستمديده‌اى را در ظلمى كه به او شده و حقّش پايمال گشته- اگر حقّى مانند آن از ديگران به گردن او باشد- نخواهم پذيرفت.

4. اسحاق بن عمّار مى‌گويد: امام صادق 7 فرمود: خداوند به يكى از پيامبرانش كه در كشور يكى از بيدادگران بود وحى فرستاد كه به سراغ آن ستمگر برو و به او بگو: من تو را براى خونريزى و گرفتن مال مردم سلطنت ندادم، بلكه تو را براى اين گماردم كه ناله‌هاى ستمديدگان را از من بازدارى، زيرا من از ستمى كه به آنان شود- اگر چه كافر باشند- نخواهم گذشت.

5. زيد بن على بن الحسين از پدرش نقل كرده است كه فرمود: آنچه مظلوم از دين ظالم مى‌ستاند بيشتر از چيزى است كه ظالم از دنياى مظلوم به چنگ مى‌آورد.

6. زراره مى‌گويد: امام باقر 7 فرمود: هيچ كس نيست كه به كسى ستمى كند جز آنكه خداوند او را در مورد مال و جانش گرفتار مى‌كند، و امّا ستمى كه ميان او و خدا صورت گرفته است اگر توبه كند خدا او را مى‌آمرزد.