كه در آن انگشترى باشد كه نگين آن عقيق باشد.

مولاى ما فاضل عالم و نمونه علماء متقدّمين ابو القاسم علىّ بن موسى بن جعفر بن محمّد بن محمّد بن طاوس علوى فاطمى- كه خداى تعالى قدر و منزلت او را زياده گرداند و به دلهاى مؤمنان شكر احسان او را بيندازد- مى‌گويد آنكه آنچه ما در اين كتاب از شرطها و صفتها براى دعاكننده ذكر كرديم اميد هست كه او را از زياده بر اين غنى سازد و اين است آخر آنچه اراده داشتيم كه در كتاب مهج الدّعوات و منهج العنايات و سپاس خداى يكتا را است در اوّل و آخر و ظاهر و باطن و درود خدا بر سيّد ما محمّد پيامبر و خاندان پاكش باد. كتاب به يارى خداى وهاب پايان يافت.

سخن مترجم كتاب:

ايراد كنيم ترجمه صورت خطّ مصنّف سيّد بن طاوس رحمه الله كه در آخر كتاب خود نوشته: و از تاليف اين كتاب سيّد بن طاوس- كه خداى تعالى روح او را پاكيزه گرداند- در روز جمعه هفتم جمادى الاولى از سنه ششصد و شصت و دو فارغ شد و منقول است كه فوت او در بغداد در سحر شب دوشنبه پنجم ماه ذى قعدة الحرام سنه ششصد و شصت و چهار از هجرت بوده است. ترجمه صورت خطّ مصنّف كه در پشت كتاب خود نوشته بوده مروى است كه شخصى هر دو چشم او نابينا شده بوده است. پس در خواب شخصى را ديد كه به او گفت كه اين كلمات را بخوان:

اى نزديك اى برآورنده حاجتها اى شنونده دعاها اى دانا و كننده مر آنچه را كه خواهد برگردان بسوى من نور چشم مرا.

ديگر جهت اداى دين:

اى صاحب بزرگى و بخشش به حرمت ذات بخشنده خود ادا كن از من قرض مرا.

دعاى جهت هلاكت دشمن:

خداوندا بپوشان او را به شرّ خودش پوشانيدنى و عقوبت كن او را به بدى عقوبت كردنى و هلاك كن او را به سبب شرّ هلاك كردنى و بر سر او بزن شرّ را زدنى و هلاك كن او را در شبى كه نباشد مثلى براى آن شب و در ساعتى كه نباشد خلاصى براى او در اين ساعت.

مروى است كه چون يوسف را به چاه انداختند و از حيات مايوس شد اين دعا را خواند:

خداوندا اگر چه هستند گناهان من و معصيتهاى من آنكه كهنه گرداند[1] روى مرا در نزد تو پس بايست كه بلند نشود براى من به سوى تو آوازى و برآورده نشود

[1] -يعنى مرا در نزد تو بى‌آبروى كرده‌اند.