پنجم از حضرت ابى عبد اللَّه 7 مروى است كه در خدمت آن حضرت ماه حزيران مذكور شد. پس فرمودند كه: اين ماهى است كه در اين ماه موسى بن عمران بر هلاكت جمعى از بنى اسرائيل دعا كرد، پس در يك شبانه روز سيصد هزار كس از ايشان هلاك شدند.

ابن طاوس گويد كه و نفرين موسى بر اين جماعت از جهت آن بود كه به اغواى بلعم بن باعورا و حيله او همگى از دين برگشته و مرتد و كافر شده بودند.

و در حديثى ديگر از همان كتاب از حضرت ابى عبد اللَّه مروى است كه خداى تعالى همه ماهها را آفريد و از آن جمله ماه حزيران را «اجلها»[1] را همه را نزديك به يك ديگر در آن گردانيد.

5- در اوقات اجابت دعا كه در هر سال يك مرتبه باشد

از آن جمله شب قدر است كه آن شب نوزدهم و شب بيست و يكم و شب بيست و سيوم ماه رمضان المبارك است و خصوصا اگر چنانچه احدى به شب قدر بعينه علم داشته باشد و اگر به يقين ندانسته باشد، پس بدرستى كه احاديث در باره فضيلت شب بيست و سيم پيشتر است و از براى اجابت دعاها اين شب راجح‌تر است. و از آن جمله روزهاى اين شب‌هاست. يعنى روز نوزدهم و بيست و يكم و بيست و سيم و از آن جمله روز عيد مولود پيغمبر 6 است كه هفدهم ماه ربيع الاول است و شب مبعث پيغمبر كه بيست و هفتم ماه رجب است و روز آن و از آن جمله روز عرفه و شب عرفه است، خصوصا از براى شخصى كه در عرفات يا در كربلاى معلّا باشد و از آن جمله شبها و روزهاى سه عيد است و آن شب عيد غدير است و روز اوست‌[2] و شب عيد رمضان و روز آن است و شب عيد قربان و روز آن است و از آن جمله شب اوّل ماه مبارك رجب است و به روايتى ديگر هر شب از ماه رجب و از آن جمله روز نيمه رجب و شب آن و روز نصف شعبان و شب آن است و باقى اوقات ديگر را ما در چند موضع از كتاب مهمات در صلاح متعبّد و تتمّات از براى مصباح متهجّد ذكر نموده‌ايم.

6- در صفات دعاكننده:

ابن طاوس عليه الرّحمة گويد كه: و من بعضى از صفات داعى را در جزو اوّل از كتاب مذكور به روايتها ذكر كرده‌ام و صفتهائى كه از ائمّه : منقول است و در اين كتاب نيز قدر كمى از آنها را بر سبيل اجمال ذكر مى‌كنيم. پس مى‌گوئيم كه: هر گاه كه داعى طلبيدن چيزى را از خداى تعالى اراده داشته باشد، پس بايد كه در وقت دعا خواندن دو دست خود را بگشايد و كف دست خود را به جانب آسمان كند و هر گاه خواهد كه از جهت ترس از عذاب آخرت دعائى خواند، كف دست خود را به جانب زمين بگرداند و پشت دستها را به طرف آسمان كند و اگر دعا جهت تضرع و زارى باشد، انگشتان خود را به چپ و راست حركت دهد و كف دستهاى خود را به جانب آسمان كند و هر گاه خواهد دعاى انقطاع از خلايق و توسل به جناب اقدس الهى را بخواند، انگشتان خود را بلند كند و آنها را مرتبه ديگر پست كند و اگر خواهد كه دعا بر دشمنان كند و ايشان را نفرين و لعن كند، دستهاى خود را برابر روى خود بلند كند و گريه كند، آن گاه دعا خواند[3] و اظهار عجز و ناتوانى خود نمايد، بايد كه دست راست خود را بر دوش چپ و دست چپ را بر دوش راست گذارد.

[1] -ممكن است كه مراد آن باشد كه تعيين اجلها را در آن ماه نمود يا آنكه ثبت آنها را در لوح محفوظ در آن ماه نمود. و اللَّه يعلم

[2] -كه عبارت از هجدهم ذى حجة الحرام است.

[3] -و هر گاه يك دعائى مشتمل بر همه اين مطلبها باشد بايد كه در هر فقره از دعا آنچه مناسب آن فقره باشد به عمل آورد. و اللَّه يعلم