يارى كن مرا يارى كردن غلبه‌كننده بسيار با قوّت سؤال مى‌كنم از تو خوشنودى ترا و بهشت را و پناه مى‌برم به تو از خشم تو و از آتش، خداوندا تويى داناى بسيار دانا داناى همه پنهانها بلند مرتبه بسيار بلند بزرگ غلبه‌كننده با عزّت درگذرنده از گناهان بخشنده مهربان عادل پس درگذر از من از آنچه گذشته از تقصيرهاى من و گناهان من و توفيق ده مرا در آنچه باقى مانده است از عمر من براى فرمان بردارى تو سؤال مى‌كنم از تو خوشنودى ترا و بهشت را و پناه مى‌برم به تو از عقوبت تو و از آتش.

ادعيه فرج و عافيت‌

1- و از جمله دعاها دعاى عافيت و سلامتى از بلاها و آزارهاست. ابن طاوس گويد كه: من به سندهاى خود تا به سعد بن عبد اللَّه روايت كرده شدم و او به سندهاى خود نقل كرده است از حضرت ابى عبد اللَّه امام جعفر صادق 7 كه فرمودند:

روزى در خدمت پدرم نشسته بودم و مردى نزد او بود كه يك دست او به سبب آزار فالج خشك گرديده بود و از پدرم استدعا مى‌نمود كه او را دعائى تعليم نمايد و مى‌گفت كه آزار سنگ مثانه نيز دارم و قادر نيستم بر آنكه بول كنم مگر به مشقت و دشوارى بسيار. پس پدرم به او اين دعا را تعليم نمود. پس آن مرد مفلوج به پدرم گفت كه استدعا دارم كه دو دست مبارك خود را بر بدن من بماليد. پس آن حضرت چنان كردند و فرمودند كه اين دعا را در هنگامى بخوان كه نماز شب را بجاى آورى در حالى كه در سجده باشى و دعا اين است:

خداوندا بدرستى من مى‌خوانم ترا خواندن شخصى بيمار خوار محتاج مى‌خوانم ترا خواندن كسى به تحقيق كه بسيار است احتياج و پريشانى او و كم است چاره او و سبب شده است كردار او از جهت گناه و بلاء، خواندن شخص اندوه رسيده اگر تلافى نكنى تو او را هلاك مى‌شود و اگر خلاص ننمايى او را از بلاها پس نيست چاره‌اى براى او پس شامل مگردان به من اى سيد من و اى صاحب من و اى خداى من عقوبت خود را و ثابت مكن بر من خشم خود را و مضطر مكن مرا به سوى مأيوس شدن‌[1] از راحت تو و به سوى نااميدى از رحمت تو و به سوى درازى صبر كردن بر آزار، خداوندا نيست صبرى و توانايى براى من بر بلاى تو و نيست بى‌نيازى مرا از رحمت تو و راحت تو و اين است پسر[2] پيغمبر تو و دوست تو كه رحمتهاى تو باد بر او به وسيله او روى مى‌آورم به سوى تو پس بدرستى كه‌

[1] -يعنى و چنين مكن كه من از رحمت تو مأيوس و نااميد گردم و براى من چاره و علاجى از اين نباشد. و اللَّه يعلم

[2] -مراد از« هذا ابن نبيك» حضرت امام محمد باقر 7 است كه آن شخص مفلوج متوسل به ايشان شده بود و در اين زمان هر گاه كسى اين دعا را بخواند بايد كه به جاى اين فقره چنين گويد كه« إنّ محمّدا 6 و عليّا و اولادهما صلواتك عليهم أحبّائك و أولياؤك و أصفياؤك بهم أتوجّه إليك فإنّك جعلتهم مفزعا» تا به آخر دعا، يا آنكه فقره ديگر كه مناسب به اين باشد. و اللَّه يعلم