رها كن مرا از هر بلائى و رحم نماى بر من اى رحم‌كننده‌ترين رحم‌كنندگان اى كهيعص‌[1] مستجاب گردان دعاى مرا مستجاب كن دعاى مرا اى پاكيزه اى منزّه از عيبها اى اوّل همه پيشينيان اى آخر همه پسينيان اى خدا اى خدا اى خدا اى بسيار بخشنده اى بسيار بخشنده اى بسيار بخشنده اى مهربان اى مهربان اى مهربان بكن به من فلان كار و فلان كار.[2]

ادعيه اسم اعظم‌

و از جمله دعاها آن چيزى است كه ما آن را در تعيين اسم اعظم يا غير آن ذكر مى‌كنيم.

1- پس از جمله روايتها در اسم اعظم روايتى است كه به ما از سندهاى خود تا محمّد بن حسن صفار رسيده است كه از كتاب فضل الدّعاء نقل شده است و او روايت نموده است به سندهاى خود تا معاوية بن عمّار از حضرت امام جعفر صادق 7 كه فرمودند آنكه: (بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ‌) اسم خداى اكبر است. يا آنكه فرمودند كه: اسم خداى اعظم است.

2- و از جمله روايتها در اسم اعظم روايتى است كه به سندهاى ما از كتاب مذكور وارد شده كه نقل شده است از حسن بن علىّ بن ابى حمزه، از پدر خود، از ابى عبد اللَّه امام جعفر صادق 7 كه فرمودند: اسم اعظم خداى تعالى حرفهاى آن از يك ديگر جدا در قرآن وارد شده است.

3- روايتى ديگر به سندهاى خود از كتاب مذكور مروى است از عمر بن توبه، از حضرت ابو عبد اللَّه امام جعفر صادق 7 كه به بعضى از اصحاب خود فرمودند كه: آيا مى‌خواهى كه به تو اسم اعظم خدا را تعليم كنم؟ آن شخص گفت: بلى. آن حضرت فرمودند كه: سوره حمد و قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ و آية الكرسى و سوره‌ إِنَّا أَنْزَلْناهُ‌ را بخوان، پس آنگاه رو به قبله كن و دعا كن آنچه را كه مى‌خواهى.

4- روايتى ديگر ما به سندهاى خود تا محمّد بن حسن صفار روايت كرده شديم و از او تا به سليمان بن جعفر حميرى و او از حضرت امام رضا 7 نقل نموده است كه فرمودند: هر كس بعد از نماز صبح صد مرتبه بگويد:

ابتدا بنام خداى بخشنده مهربان نيست قدرتى و توانائى مگر بخداى بلند مرتبه بزرگ.

به سوى اسم اعظم از سياهى چشم به سفيدى آن نزديكتر خواهد بود و بدرستى كه در اين كلمات اسم اعظم داخل است.

5- روايتى ديگر ما به سندهاى خود تا به عبد الحميد روايت كرده شديم و او نقل كرده است از حضرت امام رضا عليه‌

[1] -كهيعص اسمى از اسماء الهى است و بعضى گفته‌اند كه حمد و ثنائى از حمدهاى الهى است و حقيقت آن معلوم نيست و بعضى گفته‌اند كه« كاف» اشاره به كربلا است و« ها» به هلاكت و« يا» به يزيد و« عين» به عطش و« صاد» به صبر. و اللَّه يعلم

[2] -يعنى حاجت خود را نام ببر و بگو كه فلان حاجت مرا و فلان مطلب مرا برآور.