گنجهاى خداى تعالى است و اين دعا معروف و مشهور به دعاى جوشن‌[1] است.

اى نگاهدارنده اين دعا هر گاه بر فضل آن آگاه شدى، ترا بخدا قسم مى‌دهد كه اين دعا را ندهى مگر به مؤمن دوستدار اهل بيت كه شايسته و سزاوار آن باشد و اگر به كسى بدهى كه اين را لايق و سزاوار نباشد از جمعى كه حق اين دعا را نشناسند و آن را استهزا كنند، پس از خداى تعالى مى‌خواهم كه ترا از ثواب آن محروم سازد و نفع آن را ضرر براى تو بگرداند. اين است وصيّت و سفارش من به سوى تو در شأن اين حرز و دعاء معروف به جوشن و خداى تعالى اين را حرز و امان از براى خواننده آن از آفتهاى دنيا و آخرت بگرداند.

و پيغمبر 6 به على بن ابى طالب 7 فرمودند كه: يا على اين دعا ترا به اهل بيت خود و فرزندان خود بياموز و ايشان را بر خواندن اين دعا را و وسيله جستن به سوى خداى تعالى و به اقرار و اعتراف به نعمتهاى خدا ترغيب كن و به تحقيق كه بر امّت خود حرام گردانيدم كه مشركى را ياد دهند. پس بدرستى كه از خداى تعالى هيچ حاجتى را سؤال نمى‌كند مگر آنكه خداى تعالى آن را به او مى‌دهد و او را كارگزارى و نگاهدارى مى‌كند. و پيغمبر 6 فرمودند كه: اى على به تحقيق كه مرا جبرئيل 7 شناسانيده است از جمله مرتبه اين دعا آن قدر را كه توانا نيستم كه بيان نمايم و شمردن آن را نمى‌تواند مگر خداى تعالى عز جلاله و تعالى شانه‌ وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِينَ‌ و صلى الله على سيدنا محمّد و آله الطاهرين و سلم تسليما كثيرا. شرح دعاى جوشن تمام شد كه مذكور شده.

2- دعاى اعتقاد

: و از آن جمله دعائى است مشهور به دعاى اعتقاد. شيخ على بن محمّد بن يوسف حرّانى روايت نموده از شيخ ابو عبد الله محمّد بن ابراهيم بن جعفر نعمانى نويسنده رضى الله عنه كه حديث نموده به ما ابو على بن همّام و او گفت كه ابراهيم بن اسحق نهاوندى مرا حكايت كرده از ابى عبد الله حسين بن على اهوازى، از پدر خود، از على بن مهزيار كه گفت: از مولاى من امام موسى بن جعفر صلوات الله عليه شنيدم كه اين دعا را خواندند و اين دعاى اعتقاد است‌[2]:

ابتدا مى‌كنم بنام خداى بخشنده مهربان اى خداى من بدرستى كه گناهان من و بسيارى آنها[3][4] به تحقيق كه غبار آلوده كرده است‌[5] روى مرا در نزد تو و مانع شده است مرا از قابليّت رحمت تو و دور نموده است مرا از بجاى آمدن آمرزش تو و اگر نمى‌بود چسبيدن من به نعمتهاى تو و دست زدن من به اميدوارى به آنچه وعده نموده‌اى تو امثال مرا از

[1] -ممكن است كه كلام حضرت امام حسين 7 باشد و احتمال دارد سخن ابو طالب بن رجب باشد. و اللَّه يعلم

[2] -خواندن اين دعا در وقت صبح و شام مستحب است.

[3] -اين فقره از قبيل« أعجبني زيد و علمه» است، يعنى مرا علم زيد به عجب آورد. حاصل معنى آنكه بسيارى گناهان من، مرا خوار و خفيف كرده است. و اللَّه يعلم

[4] -يعنى از بسيارى گناهان من.

[5] -كنايه از خوارى و مذلّت و شرمسارى است و ممكن است كه به معنى حقيقى خود باشد يعنى از بسيارى گناهان روى خود را به زمين ماليده‌ام پس روى من غبارآلود شده است. و اللَّه يعلم