سخن آغازين‌

إلهى أتْمِم لنا أنوار معرفتك و أذِقنا حلاوةَ عفْوك و لذَّةَ مغفرتك و أقرر أعيننا يوم لقائك برؤيتك‌

؛[1] خدايا انوار معرفتت را براى ما كامل كن و شيرينى عفو و لذت بخشايش خود را به ما بچشان و در روز ملاقاتت چشم ما را به شهود جمالت روشن گردان.

انسان در تكاپوى دائم براى وصول به حقايق عالم هستى به‌ويژه سرچشمه وجود و واحد على‌الاطلاق، راه‌هاى مختلفى را طى مى‌كند. يكى از محكم‌ترين اين طرق، راه دل و رسيدن به مقام مشاهده اسما و صفات جماليه و جلاليه است. پيمودن چنين مسيرى در عين جذاب‌بودن بسيار دشوار است. فراغت از برون و توجه به دورن، هميشه براى انسان فرو رفته در مظاهر مادى و وابسته به تمنيات دنيوى، جالب توجه بوده و مى‌باشد. همراهى اين حلاوت و صعوبت موجب شده بسيارى از مردم به طى اين طريق علاقه‌مند باشند اما عملًا كمتر در آن مسير گام بردارند. مهم‌ترين دليل رواج عرفان‌ها نوظهور در دنياى فرامدرن نيز همين جذابيت است.

[1] - مناجات خمسه عشر، مناجات زاهدين.