زيد الشحام از امام صادق 7 روايت مى‌كند كه فرمود:

«همانا اجر بزرگ با بلاى بزرگ است و خداوند هيچ قومى را دوست نداشت مگر اين كه آن قوم را به بلا مبتلا كرد.»

بلا براى بندگان خالص تحفه الهى است‌

3-

عن ابى بصير عن أبى عبد اللّه 7 قال: «انّ للَّه عزّ و جلّ عبادا في الأرض من خالص عباده ما ينزل من السّماء تحفة الى الأرض الّا صرفها عنهم الى غيرهم و لا بلية الّا صرفها اليهم.[1]»

امام صادق 7 فرمود: «خداى عز و جل را در روى زمين بندگانى است زبده و خالص كه هيچ تحفه بر زمين فرو نياورد جز آن كه از آنها به سوى ديگران بگرداند و هيچ بلايى فرو نياورد جز آن كه بهره آنها گرداند.»

خداوند دوستان خود را در درياى شدائد غوطه‌ور مى‌سازد

4-

و عن الحسين بن علوان عنه 7 قال: «انّ اللَّه تعالى اذا احبّ عبدا غثّه بالبلاء و أنا و ايّاكم يا سدير لنصبح به و نمسى.[2]»

حسين بن علوان گويد: سدير خدمت امام صادق 7 بود كه حضرت فرمود: «چون خدا بنده‌اى را دوست دارد، او را در بلا غوطه‌ور سازد، اى سدير! ما و شما صبح و شام با آن دمسازيم (چون دوست خداييم همواره گرفتار بلاييم)»[3]

[1] - الكافى، ج 2، ص 253

[2] - الكافى، ج 2، ص 253

[3] -( شهيد مطهرى در كتاب عدل الهى در ذيل اين حديث كه مى‌فرمايد:( خدا دوستان خود را در درياى شدائد غوطه‌ور مى‌سازد) مى‌گويد: يعنى همچون مربى شنا كه شاگرد تازه كار خود را وارد آب مى‌كند تا تلاش كند و دست و پا بزند و در نتيجه ورزيده شود و شناگرى ياد بگيرد، خدا هم بندگانى را كه دوست مى‌دارد و مى‌خواهد به كمال برساند، در بلا غوطه‌ور مى‌سازد.»« عدل الهى ص 179»