وجه دوم از موجبات رضا به قضاى الهى‌

وقتى به حالات پيغمبران نظر كنى و خبرهايى را كه در امور دنيوى و اخروى داده‌اند تصديق نمايى و به وعده‌هايى كه در باره سعادت دائمى‌داده‌اند مؤمن باشى و بدانى آنچه را كه مى‌گويند از طرف خداوند عز و جل مى‌باشد و معتقد باشى كه قول ايشان معصوم از خطا و محفوظ از غلط و هواست و وعده‌هاى ثوابى را كه در مورد هر نوعى از مصيبت داده‌اند بشنوى (كما اين كه در آينده نزديك مى‌بينى و مى‌شنوى) آن وقت است كه مصيبت برايت آسان مى‌گردد و مى‌دانى كه اين مصيبت برايت فايده نهايى و سعادت دائمى را در بر دارد و براى خودت گنجى ذخيره كرده اى؛ يعنى آن فرزند فوت شده را كه در زير خاك پنهان كردى به منزله گنجى است براى تو، بلكه بالاتر از گنج، پناهگاه و سپر از عذاب عظيم قيامت است آن عذابى كه هيچ كسى طاقت تحمل و مقاومت در برابر آن را ندارد در حالى كه فرزند فوت‌شده‌ات تو را از آن عذاب سخت نجات داده و به سعادت رسانده است و تو و فرزندت رستگار مى‌شويد. بنا بر اين سزاوار نيست كه در مرگ فرزندت جزع و فزع و بى‌تابى نمايى.

اى كسى كه به داغ فرزند مبتلا شدى اين مثل را براى خودت ترسيم نما؛ اگر با صحنه خطرناكى مواجه شوى يا حيوان درنده و يا مار گزنده يا آتش فروزنده اى به طرفت هجوم آورد و يكى از عزيزترين فرزندانت در اين حال نزدت باشد و نيز يكى از پيغمبرانى كه هيچ گونه شك و ترديد در صدق گفتارش ندارى در آنجا حضور داشته باشد و به‌