بمصيبة اعظم منها.[1]»

عبد اللّه بن وليد مى‌گويد: وقتى كه حضرت على 7 به شهادت رسيد امام حسن 7 نامه‌اى نوشت و به من داد تا در مدائن به امام حسين 7 بدهم. من نامه حضرت را در مدائن خدمت امام حسين 7 دادم وقتى كه امام حسين نامه برادرش را خواند و از شهادت پدرش مطلع شد گفت: چه مصيبت بزرگى بر من وارد شده با اين كه رسول خدا 6 فرمود: هر كس كه مصيبتى بر او وارد مى‌شود مصيبت مرا به ياد آورد زيرا هيچ مصيبتى از مصيبت فقدان پيغمبر 6 بزرگ‌تر نيست (يعنى بعد از فقدان جدم پيغمبر 6 فقدان پدرم از بزرگ‌ترين مصيبت‌ها است).

مصيبت حقيقى آن است كه مصيبت ديده از اجرش محروم گردد

5-

و روى اسحق بن عمّار عن الصّادق 7 انّه قال: «يا اسحق لا تعدّنّ مصيبة الّتي اعطيت عليها الصّبر و استوجبت من اللَّه عزّ و جلّ الثّواب انّما المصيبة الّتى يحرم صاحبها اجرها و ثوابها اذا لم يصبر عند نزولها.[2]»

اسحق بن عمار از امام صادق 7 روايت كرده است آن حضرت فرمود: «اى اسحق آن مصيبتى را كه در برابر آن صبر نمودى و سزاوار ثواب از طرف خدا شدى مصيبت مشمار بلكه مصيبت آن است كه صاحب آن از اجر و ثواب‌

[1] - الكافى، ج 3، ص 220

[2] - الكافى، ج 3، ص 225