شد مصيبت تو را تحمل مى‌كنيم و ما براى تو محزونيم.

گريه من بر ابراهيم گريه رحمت است‌

از جابر بن عبد اللّه انصارى رضى اللَّه عنه نقل شده است كه گفت: رسول خدا 6 دست عبد الرحمن بن عوف را گرفت و به نزد فرزندش ابراهيم برد، ابراهيم در حال جان دادن بود. حضرت او را در دامن خود گذاشت و فرمود: اى فرزند عزيزم! من در اين حال مالك اختيار تو نيستم، هيچ كارى از دست من براى تو ساخته نيست و اشك از ديدگان مبارك حضرت جارى شد.

عبد الرحمن به حضرت عرض كرد: يا رسول اللَّه! آيا شما گريه مى‌كنيد مگر خود شما گريه كردن در مصيبت را نهى نفرموديد؟

حضرت فرمود: من از دو نوع صدا و ناله زشت نهى كردم.

1- صداى آوازه‌خوانى لهو و لعب و موسيقى شيطانى.

2- صدايى به هنگام مصيبت كه توأم با خراشاندن صورت و پاره كردن گريبان و ناله اعتراض آميز شيطانى باشد.

اما گريه من بر مرگ ابراهيم گريه رحمانى است،

«و من لا يرحم لا يرحم»

؛ «كسى كه رحم نكند و ترحم نداشته باشد مورد مرحمت خداوند واقع نمى‌شود.» آن گاه حضرت خطاب به فرزندش فرمود: اگر نه اين بود كه مرگ حق است و وعده خدا راست و مرگ راهى است به سوى خدا و اين كه آخرين ما به اولين ملحق مى‌شوند، هر آينه حزن ما در مرگ تو اى ابراهيم بسيار شديد مى‌شد. ولى چون راهى‌