حصر خارج است.

خداوند متعال دعاكنندگان را تعريف و توصيف كرده و فرموده است:

إِنَّهُمْ كانُوا يُسارِعُونَ فِي الْخَيْراتِ وَ يَدْعُونَنا رَغَباً وَ رَهَباً وَ كانُوا لَنا خاشِعِينَ‌.[1] «آنها (حضرت زكريا و يحيى و ساير پيغمبران) در كارهاى خير تعجيل مى‌كردند و در حال بيم، اميد، خوف و رجا ما را مى‌خواندند و هميشه به درگاه ما خاضع و خاشع بودند.»

وظايف دعاكننده‌

از جمله وظايف دعاكننده اين است كه داعى به خاطر اطاعت از دستور خدا و امتثال فرمان او دعا كند چون او خودش دستور داده است كه دعا كنيد اگر محض دستور و اجازه او نبود هرگز كسى به خود جرأت نمى‌داد كه دعا نمايد، زيرا دعا در آن صورت مخالف قضا و قدر خدا بود.

اين گونه دعا كردن در حقيقت نوعى رضا است نه مخالف رضا؛ كسى كه به موارد رضا آشنا باشد و دعا را با آداب و شرايط انجام دهد خواهد فهميد كه اين گونه دعا قسمى از رضا است.

علامت اين كه دعايش براى اطاعت از فرمان خدا است اين است كه اگر دعايش مستجاب نشد و به مطلوب خود نرسيد ناراحت‌

[1] - انبيا: 90