كه درنده‌اى او را دريده و خورده بود. پدر وقتى صحنه را ديد به طرف منزل بازگشت، ولى او نيز در بين راه از تشنگى و گرسنگى مرد.

بعضى اين روايت را با اضافاتى نقل كرده‌اند و آن اين كه ذو النون گفت: من زن نيكويى را ديدم كه هيچ گونه آثار حزن و اندوه در او مشاهده نمى‌شد و مى‌گفت: به خدا قسم كه گمان نمى‌كنم آن مصيبتى كه بر من وارد شده بر احدى وارد شده باشد. من از او سؤال كردم آن مصيبت چيست؟ زن ماجراى كشته شدن دو فرزند و شوهرش را كه قبلا مذكور گرديد نقل كرد. من به آن زن گفتم پس چرا در اين مصيبت بزرگ محزون و نالان نيستى؟ زن گفت: اگر جزع و بى‌تابى، فرزندان و شوهرم را بر مى‌گرداند و براى من فايده مى‌داشت هر آينه جزع و بى‌تابى مى‌كردم ولى مى‌دانم كه جزع و فزع و گريه و ناله هيچ فايده ندارد (و اگر جزع و گريه به عنوان اعتراض به مقدرات الهى باشد نه تنها فايده ندارد بلكه اجر و مزد انسان را از بين مى‌برد و مقام و منزلت آدمى را نزد خداوند پايين مى‌آورد).

23- سخن حكيمانه مادرى در مرگ فرزند خود

از بعضى اصحاب حكايت شده است كه: زنى فرزندش فوت شد و در مصيبت آن صبر و بردبارى پيشه كرد و گفت: طاعت خدا را كه صبر و بردبارى است بر طاعت شيطان كه جزع و بى‌تابى است ترجيح مى‌دهم.