همچنين از اسماعيل بن جابر نقل شده كه گويد:

در مكه خدمت امام صادق 7 بودم، كه مردى از اهالى مدينه وارد شد.

حضرت از وى سؤال فرمود: چه كسى همراه تو بود؟

پاسخ داد: هيچ‌كس همراه من نبود!

امام صادق 7 فرمود: اگر همراهى مى‌داشتى من ادب تو را مى‌ستودم، سپس فرمود: يك‌نفر شيطان است، دونفر نيز شيطانند و سه نفر همراه و چهارنفر رفيقان‌اند.

از مجموع اين روايات به‌خوبى مى‌توان فهميد كه پيشوايان دينى، مردم را از تنها سفر كردن منع و آنان را به مسافرت دسته‌جمعى ترغيب نموده‌اند. بديهى است آن كس كه براساس ضرورت، گاهى مجبور مى‌شود تنها غذا بخورد يا در خانه‌اى تنها بخوابد و يا تنها سفر كند، هرگز مورد لعن قرار نمى‌گيرد. بلكه تنها كسانى كه مى‌توانند و چنين نمى‌كنند مخاطبين روايت‌اند.

اگر نگاهى گذرا به مسافرت در گذشته داشته باشيم، به‌خوبى مفهوم اين توصيه‌ها را درك مى‌كنيم؛ زيرا درگذشته عوامل بسيارى؛ مانند بدى آب و هوا، نبود جاده‌هاى مناسب، ناامنى در جاده‌ها، نبود امكانات رفاهى و آب و غذا در طول مسير، نبود مركب مناسب‌