كرده است و مدت شش ماهى را در آن شهر گذرانده است. احتمال دارد اين مسافرت بين سالهاى 849 تا 869 ه- ق بوده باشد.

مسافرت به شيراز و سكونت دايمى در آن شهر

اسيرى در سنه 869 ق بعد از درگذشت سيد محمد نوربخش به شيراز آمد، و آن شهر را براى ترويج طريقت خود برگزيد. وى خانقاهى در محله «لب آب» شيراز وصل به دروازه باب السلام بنا نهاد و آن را به خانقاه «نوريه» موسوم كرد. اين خانقاه بزودى رونق گرفت و سلاطين و بزرگان وقت املاك زيادى را بر آن وقف نمودند و توليت را به شيخ محمد و اولاد او تفويض كردند. اسيرى تا پايان عمر به مدت 43 سال در شيراز به سر برد، و به حل و فصل امور نوربخشيان فارس و ساير مناطق مجاور اشتغال مى‌ورزيد، در اين مدت فقط مسافرتى به بيت اللّه الحرام نمود. در موقع مراجعت از مكه، در شهر زبيد كه از بلاد يمن است، شيخ حيرتى و پسرش اسمعيل را، كه از عرفاى آن سامان بودند، ملاقات نمود. و چون در آنها قابليت و شايستگى ديد پدر و پسر را خرقه پوشانيد و اجازه خرقه دادن نيز به آنان داد. و بدين منظور اجازه نامه‌اى به زبان عربى نوشته و در آن سلسله طريقت خود را نيز آورده است‌[1].

اسيرى در سنه 912 ه- ق در شيراز وفات يافت و در خانقاه نوريه مدفون گرديد. اين بيت را در تاريخ وفات او گفته‌اند:

(912)

همچنين شاعرى ديگر در قطعه‌اى ماده تاريخ او را چنين سروده است:

______________________________
(1)- ر ك: ديوان اشعار و رسائل اسيرى به اهتمام دكتر برات زنجانى.

[1]- ر ك: ديوان اشعار و رسائل اسيرى به اهتمام دكتر برات زنجانى.