پيامبر خدا 6 هرگز نسبت به جاى خواب و رختخواب عيب جويى و ايرادگيرى نداشت. اگر بستر برايش مى‌گستردند، برآن مى‌خوابيد و اگر رختخوابى پهن نمى‌شد، بر زمين مى‌خوابيد:

«انْ فَرَشُوا لَهُ اضْطجَعَ و ان لَمْ يُفْرَشْ لَهُ اضْطجَعَ عَلَى الأرضِ».[1]

اين نهايت زهد و اوج وارستگى از تعلقات دنيوى است.

وقتى در خانه بود، لباس خود را مى‌دوخت و بر كفش خويش وصله مى‌زد.[2] روزى عمر خدمت آن حضرت رسيد، در حالى كه وى بر روى حصيرى خفته بود و حصير بر پهلوهاى آن حضرت خط انداخته بود گفت: يا رسول اللَّه! كاش بسترى گسترده بوديد! فرمود: دنيا را مى‌خواهم چه كنم؟ مَثَل من و دنيا مَثَل رهگذرى است كه در يك روز گرم ساعتى از روز را زير سايه درختى به استراحت پرداخته سپس آنجا را وانهاده و رفته است![3]

4- لباس‌هاى ويژه‌

كلاه عمامه، دستار و عرقچين گرچه پوشاننده «بدن»

[1] - محجة البيضاء، ج 4، ص 130.

[2] - بحار الانوار، ج 16، ص 230.

[3] - همان، ص 239.