نيازها بود و مجالى نمى‌داد كه از عيوب و لغزش‌هاى ديگران صحبت شود:

«... لا يُذْكَرُ عِندَهُ الّا ذلِكَ وَ لا يُقبَلُ مِنْ احدٍ عَثْرَةٌ».[1]

5- رسيدگى به مشكلات‌

محضر رسول خدا 6 جلسه طرح نيازها از سوى مردم و پاسخگويى و اجابت از سوى آن حضرت بود. از اين رو از با بركت‌ترين مجالس محسوب مى‌شد. وقتى كسى در خدمت پيامبر بود و نياز و كار را مطرح مى‌كرد، آن حضرت آن‌قدر تحمّل مى‌كرد و گوش مى‌داد تا سخن او به پايان برسد. اگر در توانش بود، حاجت او را برمى‌آورد، وگرنه با گفتارى دلنشين او را خرسند مى‌ساخت. آن‌قدر تحمّل نشان مى‌داد كه طرف برخيزد و برود، نه اينكه پيامبر، كلام او را نيمه كاره رها كند و در پى كار خويش رود.[2]

حضرت مى‌فرمود: حق مجالس را ادا كنيد.

مى‌پرسيدند: حقّ مجالس چيست؟

مى‌فرمود: چشم‌هايتان رااز ناروا بپوشيد، پاسخ سلام را بدهيد، نابينا را راهنمايى كنيد، امر به معروف و نهى از منكر كنيد.[3]

[1] - بحارالانوار، ج 16، ص 151.

[2] - مكارم الاخلاق، ص 17.

[3] - همان، ص 26.