«وَ كانَ يَخْصِفُ النَّعلَ، و يُرَقِّعُ الثَّوبَ، و يَفْتَحُ البابَ، و يَحْلِبُ الشاةَ و يَعْقِلُ البَعيرَ فَيَحْلِبُها، وَ يَطْحَنُ مَعَ الخادمِ اذا اعْيا، وَ يَضَعُ طَهورَهُ باللَيلِ بِيَدِهِ ....»[1]

3- هم غذايى با اهل خانه‌

اينكه كسى تنها غذا بخورد، يا حاضر نباشد افراد خانواده و خدمتكاران، با او بر سر يك سفره بنشينند و غذا بخورند، اخلاقى جاهلانه است و نشان از روحيه استكبارى مى‌دهد. اولياى خدا، متواضعانه با اهل خانه و خادمان هم غذا مى‌شدند و بر سر يك سفره مى‌نشستند.

رسول خدا 6 همه رقم غذا مى‌خورد و نسبت به نوع غذا و كيفيت طبخ، ايراد نمى‌گرفت و از آنچه خدا حلال كرده است، همراه با خانواده و خدمتكاران غذا مى‌خورد، آن هم نشسته بر زمين، چه در خانه خود و چه در ميهمانى، از هر چه آنان مى‌خوردند و در هر چه و بر هر چه آنان طعام مى‌خوردند. اگر مهمان مى‌آمد همراه با مهمان طعام مى‌خورد. محبوبترين غذا و سفره در نزد او، آن بود كه افراد بيشترى سر سفره نشسته باشند:

«كانَ رَسولُ اللَّهِ يأكُلُ كُلّ الاصْناف مِنَ الطَّعامِ وَ كانَ يأكُلُ ما احَلَّ اللَّهُ لَهْ مَعَ اهْلِهِ‌وَ خَدَمِهِ اذا اكَلُوا، وَ معَ مَنْ يَدْعُوهُ‌

[1] بحار الانوار، علامه مجلسى، ج 16، ص 227.